Zondag 4 juni

Na wederom een heerlijk ontbijt bij het zwembad (het is nog maar 9 gr maar de zon schijnt al fel) vertrekken we om 8 uur richting de Colca Canyon. Bij het verlaten van Arequipa wordt je geconfronteerd met de armoede van het grootste deel van de Peruaanse bevolking. De huizen die veelal in blokken worden gebouwd, zijn bewoonbaar op de begane grond. Er is al rekening gehouden met een volgende verdieping maar die is nog niet gebouwd. Je kunt dat zien aan de stalen pinnen die verticaal omhoog steken. Men wacht met afbouwen tot er voldoende geld is of totdat een van de kinderen zelfstandig wil gaan wonen. Vandaag is het zondag en je ziet dan ook veel marktjes langs de kant van de weg. Omdat iedereen vrij is, is dit de beste dag om te handelen. Ook staan er groepen mensen zichzelf aan te bieden als dagloners. Als je een klus hebt van een dag of een week kun je hier personeel contracteren. Het is een soort handeltje in werk. Het loon van de dag wordt aan het einde van de werkdag besteed op de markt om eten te kopen voor de volgende dag. Zo leeft het grootste deel van de plaatselijke bevolking.De stad verlatend, gaan we al snel de hoogte in. We zien Lama’s en Alpaca’s in het wild (Nationaal Park) en drinken kruidenthee op een hoogte van 4000 mtr. Weer terug in de bus krijgen we coca-bladeren om te proberen. Het is belangrijk om niet de pure bladeren te gebruiken maar een katalysator erbij te gebruiken. Ik weet niet of de plaatselijke bevolking dit ook doet maar voor ons als leken was dat wel nodig. Je voelt je lippen en tong een beetje tintelen alsof je nog een laatste restje verdoving van de tandarts hebt maar of het nu veel doet weet ik niet. Wij hebben geen vergelijking natuurlijk. Feit is wel dat alle lokale bewoners Coca-bladeren kauwen. Dat zal niet voor niets zijn.Het hoogste punt wat we bereiken is 4980 mtr. Dat is best hoog. Enkele medereizigers krijgen dan ook problemen met de fysieke gesteldheid. We hebben wat foto’s genomen en zijn weer snel afgedaald. Een imposante omgeving met bijna continue een blik op de vulkanen Misti, Quehuisha en Sepregrina. Een van de vulkanen ‘tuft’ elke 10 minuten een rookpluim uit. Wit of zwart. En is dus best wel actief. De lunch was weer in een buffetrestaurant in Chivay, de hoofdstad van deze provincie, en is weer erg lekker. Na het eten lopen we even door het stadje. Het is markt en de plaatselijke bevolking loopt uit. Hier zien we al aardig wat Peruanen in traditionele kleding. We overnachten in Coporaque in La Casa de Mama Yacchi. Elke avond om 18.00 uur worden de kachels aangestoken. Dat schijnt nodig te zijn. Brrrr.

Maandag 5 juni

5 uur wekken, 6 uur vertrekken. Tjongejonge het is vakantie hoor?. Er zijn vanmorgen al een paar mensen aan het zuurstof, dat ziet er best heftig uit. Vooral in combinatie met vakantiegevoel. Hopelijk hebben ze er baat bij. Wij zijn vandaag met bietensap begonnen en we zijn benieuwd. Om 6 uur vertrekken we richting de Condors. Zo vroeg omdat ze niet heel de dag zichtbaar zijn. ’s Morgens maken ze gebruik van de thermiek om steeds hoger te komen in de canyon. Als ze dan hoog genoeg zijn dan vliegen ze weg op zoek naar voedsel (dode dieren, jammie). De route er naartoe is al prachtig: door de Colca Canyon. Iets voor achten staan we op het uitkijkpunt en de volgende 3 kwartier is het genieten. We hebben een goed zicht op de condors en het is echt geweldig om dat te zien. De grootte kun je iet echt goed inschatten maar de spanwijdte kan 3 mtr zijn bij de volwassen dieren. Je ziet ze inderdaad steeds hoger komen totdat ze echt boven je vliegen. Als wij wegrijden zien we nog bussen aankomen met toeristen maar die hebben toch echt pech. Dan vinden we het niet erg om zo vroeg op te staan. De Colca Canyon is erg imposant om te zien. We hebben diverse stops onderweg waaronder en heuse picknick. Maar hier voel ik me al niet zo best en dat wordt smiddags alleen maar erger. Het gekke is dat tegen de tijd dat we in het hotel (Casa Andina) aankomen, is de misselijkheid ver over. ’s Avonds weer heerlijk gegeten terwijl we naar een dansvoorstelling keken. En wederom vroeg onder de wol

Dinsdag 6 juni

6 uur wekken 7 uur vertrekken. Op weg naar het Titikaka meer. Met zijn 3800 mtr het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Als verrassing werden we opgehaald met fiets-taxi’s. Weer een belevenis op zich. Om kwart voor 8 vertrok de boot. Een dichte boot met luxe busstoelen, dus het eerstvolgende uur zaten we heerlijk. De landsgrens met Bolivia loopt dwars door het meer, maar die zijn we net niet gepasseerd. Met een lokale gids gaan we aan wal op een eiland waar 2000 mensen wonen. Als we van de boot afstappen, zitten aan wal wat mensen spulletjes te verkopen. Het is voor de bewoners een markt waar ze de dagelijkse spulletjes kunnen kopen. Je ziet die mensen dan ook met een grote zak op de rug sjouwen. Warm aangekleed maar met blote voeten in sandalen. Aan de kleding kun je al zien of iemand al dan niet getrouwd is. Een getrouwd man draagt een tasje met cocabladeren; heeft een brede riem aan die door zijn vrouw is gemaakt (soms wel enkele maanden handwerk). Als een vrouw trouwt, wordt op dat moment haar haar geknipt en dit haar wordt ook weer verwerkt in de riem die zij voor haar man maakt. Op het eiland maken we een mooie wandeling. We bezoeken een familie waarvan de mannen aan het breien en de vrouwen aan het weven zijn. Natuurlijk wordt er ook nog geprobeerd wat te verkopen. Het zijn allemaal echt wel mooie spulletjes maar als we daaraan zouden toegeven hebben we echt niet genoeg ruimte in onze koffer. Na een stukje varen gaan we weer op een ander eilandje aan wal waar we een lunch geserveerd krijgen. Vanmiddag zijn Johan en ik allebei wat misselijk. De hoogte hakt er stevig in hoor. Hierna bezoeken we een van de drijvende eilanden. Helemaal van riet gemaakt, zowel de “vloer” als de hutjes. Niet voor te stellen dat mensen hier echt wonen. Het kan hier behoorlijk koud zijn en de dames liepen gewoon op blote voeten. Dat is natuurlijk makkelijk op dat riet. Terug in het hotel hebben we alvast een briefing gekregen voor de Inca Trail en de Amazone. Hierin wijken we af van het normale programma. We krijgen er wel zin in hoor.